Tineke* uit Eindhoven krijgt al enkele jaren ondersteuning van impegno. Voor haar persoonlijkheidsstoornis en trauma is zij in behandeling bij een gespecialiseerde ketenpartner. Toen de coronacrisis uitbrak, ging dat Tineke niet in de koude kleren zitten.
Haar behandeling en de begeleiding van impegno kregen noodgedwongen een andere vorm. De frequentie veranderde en de dagelijkse structuur die Tineke zo hard nodig heeft, viel weg.
Ambulant begeleider Tessa Rozema en stagiaire Hanne Baken vroegen Tineke naar haar ervaringen en zij schreef haar verhaal voor ons op. Hanne maakte voor haar opleiding ook een filmpje met Tineke, dat we hier niet kunnen delen, maar waaruit we met foto’s dit beeldverhaal vertellen.
Tineke:
De coronacrisis doet veel met mij.
Ik vind de onduidelijkheid heel moeilijk. Omdat ik niet weet wanneer de therapieën en face-to-face-contacten met mijn behandelaar weer door kunnen gaan.
De coronacrisis beangstigt mij.
Omdat ik heel erg bang ben om besmet te raken, durf ik niet naar de winkel te gaan.
Ook heb ik veel gedachten over dat mensen denken dat ik besmet ben.
Ik kom momenteel vrijwel nergens meer, waardoor ik nog erger geïsoleerd ben en mijn negatieve gedachten steeds sterker worden.
Ik voel mezelf alleen en er lijkt geen eind aan te komen.
Het voelt uitzichtloos.
De hulpverleners om mij heen proberen het zo goed mogelijk te doen.
Ik spreek mijn behandelaar via videobellen. Maar dit voelt toch wat afstandelijker.
Mede door de slechte verbinding en doordat je geen oogcontact kunt maken.
Ik vind het heel fijn dat Tessa en Hanne op huisbezoek komen en met mij gaan wandelen.
Zo heb ik het gevoel dat Tessa en Hanne sneller in kunnen schatten hoe het met mij gaat.
En zij kunnen zo waar nodig extra hulp inschakelen.
Ook denken ze met me mee hoe ik deze periode wat draaglijker kan maken voor mezelf.
Wandelen in de buitenlucht
In het beginstadium van de coronacrisis schreven de overheidsmaatregelen voor dat mensen zo min mogelijk bij elkaar over de vloer mochten komen. “Bij veel cliënten zetten wij het contact voort via beeldbellen met ‘Minddistrict’”, vertelt Tessa. “Maar Tineke vond dat niet fijn. We hebben even telefonisch contact gehouden, maar zijn daarnaast vrij snel teruggegaan naar huisbezoeken. We haalden Tineke op voor een wandeling in de buitenlucht. Zo kregen wij weer beter zicht op haar. Natuurlijk namen we daarbij alle richtlijnen van het RIVM, zoals de 1,5 meter afstand in acht.”
Negatieve gedachten
Tessa en onder haar supervisie stagiaire Hanne begeleiden Tineke beurtelings. Nu de crisis langer voortduurt en maatregelen zijn versoepeld, hebben zij wekelijks een keer telefonisch contact en gaan zij een keer op huisbezoek. Tessa: “We zien dat Tineke dat nodig heeft, ze is kwetsbaar, haar structuur is ontnomen, en dan nemen thuis haar negatieve gedachten het over. We voeren gesprekken waarin zij kan ventileren over haar therapie en haar thuissituatie. In de buitenlucht gaat dat heel goed en een wandeling is ook een prettige onderbreking van de dag.”
Weer face to face
Tineke is niet de enige cliënt op wie de situatie impact heeft. Tessa: “Voor bepaalde praktische handelingen die cliënten niet zelf lukt, zijn zij soms echt afhankelijk van hun begeleider. De overgang naar telefonisch of beeldbellen is over het algemeen meegevallen. Cliënten hadden er begrip voor. In het begin was het even zoeken. Ik dacht dat cliënten het moeilijker zouden vinden om te praten, maar het was echt mogelijk om goede gesprekken te voeren.”
Nu zien Tessa en Hanne al hun cliënten weer face to face, in huis of met mooi weer in de tuin of wandelend. “Langzamerhand pakken we de normale frequentie weer op”, zegt Tessa. “Alles verloopt prima en volgens mij heeft de begeleiding er niet onder geleden. Maar toch hoop ik dat het snel voorbij is.”
*Uit privacy-oogpunt is de naam Tineke gefingeerd.
