De nu 27-jarige Kimberly groeide op in een gezin waar veel aan de hand was. De onrust en de complexe thuissituatie hadden hun weerslag op haar. Al op haar tiende kwam zij in aanraking met jeugdzorg en na die tijd rolde zij van de ene in de andere therapie. Kimberly vertelt hoe zij leeft met haar borderline. Openhartig deelt zij hoe ze, met alles wat zij geleerd heeft en dankzij de wekelijkse gesprekken met haar begeleider, het hoofd boven water houdt.
Alles doet zeer. Een pijn die dwars door me heen snijdt als een mes door boter. Ik zoek naar de wond, naar het bloed wat deze stille maar toch schreeuwende pijn veroorzaakt.
Maar ik zal niks vinden. Deze wond is niet te zien door het oog, niet te voelen door de hand, niet te stelpen door verband, niet te bevechten door een paracetamol. Deze pijn zit vanbinnen en vreet langzaam zijn weg door heel mijn lichaam. Ik kan er niet meer mee omgaan, weet niet wat te doen, ben moe van het vechten, ben moe van het doen alsof. Ben moe van de tranen die stromen over mijn wangen en me het gevoel van wanhoop en hopeloosheid geven.
Ook mijn lichaam neemt me nu mee naar een donkere plek, een plek waar ik mijn adem niet meer onder controle heb, mijn vuisten ballen, mijn hoofd bonkt en mijn maag samentrekt. Het plaatje is compleet. En hoe kan ik als ik zo veel voel, me toch zo leeg voelen?
Eenzaamheid en verdriet nemen een loopje met me en ik blijf alleen achter.
Ik ben een vrij open persoon. Na ongeveer 17 jaar psychische hulp heb ik geleerd om dingen te delen. Ik heb geleerd en ervaren dat je daarmee een hoop begrip kan krijgen en hulp kan bieden aan anderen die het zwaar hebben. Maar praten over mijn borderline vind ik nog steeds lastig. Als iemand vraagt waar ik ‘last’ van heb zal ik eerder mijn eetstoornis noemen, of mijn depressie. Ook mijn ocd (dwangstoornis) en ptss (trauma) zal eerder benoemd worden dan mijn borderline.
De extremen van borderline
Er is veel onbegrip over borderline. Er is een beeld van abnormaal gedrag, geweld, extreme stemmingswisselingen, instabiliteit, misbruik van verdovende middelen, manipulatief gedrag en slecht in het houden van relaties. Helaas kloppen deze dingen vaak. Maar het is niet zo zwart wit.
Bij mij uit het zich in het niet kunnen zijn. Ik heb het gevoel weg van de ‘gewone’ wereld te staan, en geen contact te kunnen maken. Een hoofd dat overloopt van angst, onzekerheid, verdriet, wanhoop en leeg is tegelijkertijd. Een dunne huid waardoor onschuldige woorden diepe brandwonden kunnen veroorzaken. Mezelf constant afvragend of ik wel goed genoeg ben. Alles gaat in extremen. Als ik blij ben, is de hele wereld gelukkig, en als ik verdrietig ben, is de hele wereld verdrietig. Het is piekeren en piekeren over het piekeren. Het is het gapende gat proberen te vullen door destructief gedrag, en er dan achter komen dat dat alleen voor korte tijd helpt.
Meedraaien in de maatschappij
Het is altijd aan staan, altijd de ballen hoog houden, want als je er eentje laat vallen volgt er een domino-effect. Dit is slopend. Voor mij is het zulk hard werk dat ik niet meedraai in de maatschappij (zoals van mij verwacht wordt), dat ik niet fulltime kan werken. Dus als iemand mij ziet en vraagt: Waarom werk je niet? Wat moet ik dan zeggen? Ik zie er niet ziek uit, ik ben niet opgenomen (niet meer althans), ik heb mijn huis redelijk op orde, verzorg mezelf, en kan prima een sociaal gesprekje voeren. Het is dus makkelijker om het niet te benoemen.
Bang maar dapper
Borderline is iets wat ik heel graag zou missen, maar het is niet alleen maar ellende. Niemand kan liefde voelen zoals ik dat kan, en als je eenmaal in mijn hart zit kom je daar nooit meer uit. Ik zal door het vuur gaan voor je. En door mijn extreme gevoeligheid kan ik als geen ander voelen hoe dingen in elkaar zitten. Het maakt me bang maar ook dapper. Ik ben geen borderliner, ik heb borderline, en dat maakt mij mij.
‘Uitgetherapied’
Na jaren van opnames, traumatherapie, psychotherapie, creatieve therapie, en nog veel meer ben ik inmiddels ‘uitgetherapied’. Begrijp me niet verkeerd; ik denk dat je altijd meer over jezelf kan leren en dat werken aan jezelf nooit stopt. Helemaal niet als je psychische problematiek hebt. Het is constant bekijken en bijschaven.
Na mijn laatste behandeling werd mij de keuze gesteld: mijn gevoel en hersenen opnieuw programmeren en opnieuw naar de kern, door eigenlijk alles los te laten wat ik tot dat moment had geleerd. Of te omarmen wat ik al die jaren had geleerd en daarmee aan de slag te gaan door middel van begeleiding. De beslissing was redelijk snel gemaakt.
Druk van de ketel
Ik koos voor impegno. Sinds een jaar komt mijn begeleider Brenda een keer in de week voor anderhalf uur naar mijn huis. Samen kijken wij naar alles wat er de afgelopen week is gebeurd, klein en groot. Ik ventileer bij haar, zodat voor even de hoogste druk van de ketel is, de oorlog in mijn hoofd even rust ervaart. Ze zet iets tegenover mijn zeer overtuigende nare gedachten. Ze laat me weer kennismaken met het gezonde stukje in mijn hoofd dat weet dat ook dit gevoel weer zakt. Ze motiveert me om het sociale stukje wat zo belangrijk is voor mij, toch aan te gaan. Ze confronteert mij met dat ik negen van de tien keer mijn eigen grootste vijand ben. En misschien nog wel het belangrijkste: dat dit niet terecht is. Dat ik er mag zijn, dat ik hard werk en mijn best doe.
Het laatste zetje
We kijken samen ook naar de financiën, huishoudelijke taken, en hoe, op mijn tempo, terug te komen in de maatschappij. Brenda kan mee naar gesprekken bij de bank, het uwv, de gemeente. Maar ze zal me altijd stimuleren om zulke dingen ook zelf te doen. Ze pakt niks uit handen wat ik niet zelf kan regelen. Hiermee ondersteunt ze mijn zelfstandigheid, maar geeft me toch dat laatste zetje dat ik nodig heb.
Zwemvest
Voor iemand met borderline kunnen de dagelijkse tegenslagen van het leven ondragelijk zijn. Dit maakt stabiel zijn, maar vooral stabiel blijven extreem moeilijk. Het is drie stappen vooruit en weer twee terug. Het is al je energie gebruiken om je hoofd boven water te krijgen om dan weer omgeslagen te worden door een vloedgolf. Maar er is geen weg terug, dus ik zal weer moeten zwemmen om boven te komen. Brenda maakt mij niet beter, ze lost mijn problemen niet op, ze maakt mijn verdriet niet weg. Ze is mijn zwemvest dat me helpt om boven water te blijven. En dat gun ik iedereen. Want in tegenstelling tot wat je hoofd je vertelt, je hoeft het niet alleen te doen!
Herken jij je in het verhaal van Kimberly? Ben jij of ken jij iemand die gebaat kan zijn bij ondersteuning door onze betrokken professionals? Kijk dan eens hoe ons traject Begeleiding voor volwassenen in zijn werk gaat.
